تاثیر برنامه ورزشی هوازی بر کیفیت زندگی بیماران اسکیزوفرنی

زمینه و هدف: اسکیزوفرنی یک بیماری مزمن است که می تواند باعث بروز مشکلات جسمی، سایکولوژیک و اجتماعی گردد. ورزش نقش با ارزشی در بازتوانی و مدیریت درمان این بیماران به خاطر اثرات مثبت ذهنی و فیزیکی آن دارد. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر برنامه ورزشی هوازی بر کیفیت زندگی بیماران اسکیزوفرنی انجام شد. روش بررسی: در پژوهش حاضر که یک مطالعه کارآزمایی بالینی است تعداد 46 بیمار 60-20 ساله مبتلا به اسکیزوفرنی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمون (23 نفر) و شاهد (23 نفر) قرار گرفتند. نمونه های گروه آزمون به صورت یک روز در میان و هر جلسه در مجموع 45 دقیقه در برنامه ورزشی طراحی شده شرکت نمودند. کیفیت زندگی بیماران هر دو گروه، در دو مرحله قبل از شروع برنامه ورزشی و همچنین پس از آن توسط پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی (quality of life scale)، سنجیده شد و در دو گروه با استفاده از آزمون های آماری من ویتنی، ویلکاکسون، کروسکال والیس و ضریب همبستگی پیرسون مقایسه گردید. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش، میانگین سنی واحدهای مورد پژوهش 1/10±4/39 سال بود و 9/67% آنان را مردان تشکیل می دادند. میانگین طول مدت بیماری نمونه ها 2/4±9/12 سال بود و 6/53% آنان دارای علائم مثبت یا منفی بودند. بین دو گروه قبل از مداخله اختلاف معنی داری از نظر مشخصات دموگرافیک، علائم بیماری و ابعاد کیفیت زندگی مشاهده نشد. میانگین کل کیفیت زندگی پس از مداخله در گروه آزمون و شاهد به ترتیب 9/15±67 و 3/16±55 بود (05/0p<). میانگین نمره ابعاد مختلف کیفیت زندگی (ارتباطات بین فردی، سودمندی نقش، پایه های شخصیت، فعالیت ها و اهداف مشترک) پس از مداخله در گروه آزمون بیشتر از گروه شاهد بود (05/0p<). همچنین میانگین نمره ابعاد مختلف کیفیت زندگی و کیفیت زندگی کل در گروه آزمون پس از مداخله نسبت به قبل از آن افزایش معنی داری داشت (05/0p<) ولی در گروه شاهد این اختلاف معنی دار نبود. نتیجه‏گیری: برنامه ورزشی هوازی باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران اسکیزوفرن در ابعاد مختلف آن می گردد، لذا استفاده از برنامه های ورزشی جهت پیشگیری و کاهش مشکلات و نیازهای بیماران اسکیزوفرن و افزایش سازگاری آنان یک ضرورت محسوب می گردد.